"Bir an için çıksan hayatımdan.."

Çocukken bu klibi seyrettiğimde ister istemez üzülürdüm... Hissedebildiğimden de değil, o yolda soyunan adamın gördüklerinden, düşündüklerinden belki de... bir şeyler anlarmışım gibi bakardım.

Sonraları, büyüdüğümü sandığım dönemlerde, Teoman kulakları yoran sesiyle sevdirmişti "Gemiler"i kalabalık bir kitleye.(Teoman da Teoman'dı hani) Ben de sevmiştim ama bir eksik varmış gibi geliyordu. (Ya da fazla olan Teoman'dı.) Ara sıra yine TRT2 de görürdüm bu klibi, biraz daha bana yakın gelirdi klipteki yüzler, çelişkili düzlemler, çıkmaz sokaklar, ağlamaklı şuh kahkahalar, yorgun bir ses, gerçek acı hatta..

Şimdi bilmeyen kalmamıştır şarkıyı... Orhan Atasoy yaşlanmıştır... Bizler kocaman olmuşuzdur... Hala aynı yüzlere bakıp, aynı hisleri duymayı başarabiliyor muyuzdur? Aynı insanlar mıyızdır? Bilmiyorum pek...

Çocukluğuna ve travmatik gençliğine ağlayanlar bozuk çalıyorum şimdi.(Dream Tv Katkılarıyla)